Dr Tokugawa

...czyli jak przestałam się bać i pokochałam Nikkō

           Ach, Nikkō! Nikkō najlepiej podsumowała Mamzilla, określając je jako “japoński Plac Czerwony”. Zapomnijcie o szlachetnej prostocie czy surowych materiałach, z którymi do tej pory mogła Wam się kojarzyć Japonia. Nikkō, kompleks świątynny, przekształcony w XVII wieku w mauzoleum szogunów rodu Tokugawa, stanowi ucieleśnienie drugiej strony estetyki Żółtego Kraju - tej samej, która odpowiada za neonowe salony pachinko, przerysowane cyce panienek z mang oraz tumoropodobną archiekturę dzielnic rozrywki. Każdy centymetr kwadratowy kompleksu w Nikkō, oddalonego o zaledwie 120 kilometrów od Tokio jest rzeźbiony, zdobiony i malowany. Tutaj nawet reliefy mają własne reliefy!

...w fotograficznym skrócie wygląda to mniej więcej tak.

         Nie dziwcie się więc, że wizytę w tym globalnej klasy zabytku (bądź co bądź zaliczonym w poczet Światowego Dziedzictwa UNESCO) odkładałam jak mogłam. Tym bardziej, że do Nikkō, wcale nie jest łatwo dojechać. Potrzebna była kombinacja zawzięcia Mamzilli oraz okazyjnych biletów linii Tōbu Asakusa (bardzo godnych polecenia wszystkim, którzy planują Nikkō zobaczyć), żeby skłonić mię do konfrontacji z japońskim barokiem w wersji hardcore. Ale stało się i przedwczoraj po trzygodzinnej jeździe pociągiem dotarłam na miejsce.

          Z pewnym zażenowaniem muszę przyznać, że naprawdę było warto!  Świątynie Nikkō położone są w przepięknym, cedrowym lesie. W jesieni po okolicy zaczyna snuć się delikatna mgiełka, nadająca całemu miejscu aury tajemniczości...

...to znaczy nadawałaby, gdyby nie apokaliptyczne tłumy wycieczkowiczów, głównie w wielu szkolnym (wrzesień to w Japonii miesiąc podstawówkowych wyjazdów krajoznawczych), wyjących, wrzeszczących, bekających i prowokujących, by zrzucić je z wielu, wielu schodów dzielących poszczególne budynki.

Ściana w Tōshōgū, najbardziej znanej świątyni, wysuwa na mnie swe macki niczym Wielki Cthulu...

           Ponieważ zdjęć pocztówkowych z Nikkō i okolic jest w internecie wiele (i są zazwyczaj bardzo ładne - w końcu to naprawdę fotogeniczne miejsce, zwłaszcza późną jesienią), poniżej, miast zwykłych pocztówek kilka mych własnych impresji.

Nikkō z racji swych wielu fałdek i wypustek wymaga ciągłej opieki konserwatorskiej... tu  Żółty Brat Konserwator pozdrawia Annę P.! 

Nie wiem co trzeba zrobić, żeby zasłużyć na ślub na terenie jednego z shintoistycznych chramów w Nikkō, ale podejrzewam, że trzeba być dobrze urodzonym, sławnym, bogatym oraz oddać przynajmniej nerkę.

Wierzcie lub nie, ale popularny motyw trzech małp (niewidzącej, niesłyszącej i niemówiącej) pochodzi właśnie z rzeźbienia nad wejściem do stajni położonej na terenie Tōshōgū!

Na koniec: trzy, specjalnie wyselekcjonowane, mało znane obiekty z Nikkō, spoza listy UNESCO:

1. Dworzec kolejowy linii JR:

Zaprojektowany przez Franka Lloyda Wrighta (pozdrawiam Cię Mateuszu G.!) - ukończony w 1913 roku, najstarszy budynek dworcowy we wschodniej Japonii

2. Yuba

Specjalność kulinarna Nikkō (w Japonii każde miejsce godne zaznaczenia na mapie posiada własny wyjątkowy specjał). Sfermentowana skórka tofu (ewentualnie korzuch z mleka sojowego). Smakuje tak samo wspaniale jak wygląda, a u każdego Polaka, który przeżył przedszkole, wywołuje traumatyczne wspomnienia zupy mlecznej z obowiązkowym skrzepem na wierzchu.

3. Nikkō Ice Bucks

...tzw. ‘Chopaki jak Rydze’. Miejscowa drużyna hokeja na lodzie, całkiem utytułowana. W miasteczku każde okno sklepowe przyozdobione jest plakatami z wyrazami poparcia dla zawodników Ice Bucks, a na ulicach stoją nawet specjalne automaty do napojów, z których zysk przeznaczony jest na działalność dopingową oficjalnego fanklubu NIB

Czytam: Kryzys. Skończyły mi się książki po polsku, na książki po japońsku nie chce mi się patrzeć, a na książki z amazona mnie nie stać. 

Słucham: Michael McCann - Icarus. Tak się wyzwierzałam na Deus Ex: Human Revolution ale teraz, kiedy słucham sobie motywu głównego z gry, jestem gotowa wybaczyć wszystkie jej błędy. Przypomina mi trochę motyw przewodni Jablonskiego z The Island, innego koszmarka obdarzonego zupełnie nieadekwatnie świetną muzyką

Dokonania: Wyprawiliśmy Mamzillę w podróż powrotną do Polski, w tej chwili powinna przelatywać gdzieś nad Uralem! Przez dwa tygodnie zrealizowaliśmy naprawdę morderczy program turystyczny, godny wysokiej klasy biura podróży. Organizowaliśmy wyciczki fakultatywne, wzorowo reagowaliśmy na nagłe zmiany planów oraz, śmiem twierdzić, spisaliśmy się na medal!

Fun Fact: Pare razy pisałam już, że Żubrówka jest towarem dobrze znanym i łatwo dostępnym w Żółtym Kraju. Rozczula mnie jej najnowsza kampania reklamowa, skierowana na tutejszy rynek. Kampania, prowadzona pod wdzięcznym hasłem “Ore-no ogori da!” (czyli: “Ja stawiam!”), składa się z serii krótkich filmików w których polskie ćmy barowe, lumpy i inne podejrzane elementy... udzielają Japończykom rad na temat typowych japońskich problemów (!). Nie ma cienia ironii w tym, że po obejrzeniu rzeczonych klipów twierdzę, iż do promowania Ojczyzny za granicą sprytni cinkciarze, filozofujące lumpy czy zgorzkniałe panie z gieesu nadają się o wiele lepiej niż zglobalizowana hip-młodzież. Porady (po polsku z japońskimi napisami) do zobaczenia tutaj... moj faworyt to Marek, kierowca ciężarówki!