Praise the Almighty!

Wiem, że z punktu widzenia Polski to już trochę musztarda po obiedzie, ale w Japonii dopiero co odczuliśmy premierę Thora (niewiadomo dlaczego zwanego tu マイティ·ソー [...czyli Maiti Sō {...czyli Mighty Thor}]). 

Filmowa emanacja przygód kosmo-wikinga niekoniecznie zasługuje na oddzielny blogowy rancik, ale, jako się rzekło, mózg mam w tym tygodniu zagotowany (plus: wczorajszy komentarz Tarkisa dodatkowo zmotywował mnie do działania...)

         Zakładam, że większość PT Czytelników zna osobiście i mnie i Małża, oraz wie, że w naszym związku to ja jestem potężniejszym nerdem i to ja posiadam psychikę dorastającego chłopca. Nie zaskoczy Was więc, że właśnie ja ciągnęłam do kina na film o Thorze-superbohathorze (ha ha). Za to zdziwić Was może fakt, że Thor całkiem mi się podobał.

Hm, nie wiem, może mój entuzjazm zwalmy po prostu na pogodę i fakt, że cokolwiek, co chociażby luźno nawiązuje do tematyki GIGANTYCZNEJ BURZY przemawia wprost do mego serca. 

          Let me explain... Za radość, jaką sprawił mi thorowy kawałek filmowej rozrywki odpowiada osobiście Kenneth Branagh. Tak, tak - TEN Kenneth Branagh. Skąd się on wziął na czele Thora nie mam pojęcia... Dość rzec, że, jak to mówią, “At first I was like WTF, but then i LOLed”... albowiem dopiero podczas seansu dotarła do mnie dogłębna  i niezmierzona mądrość powierzenia reżyserowi Royal Shekspeare Company produkcji o nordyckich superbohaterach. Okazuje się bowiem, że nordyccy superbohaterowie wygłaszają mocarną ilość tyrad o kosmicznej mocy, kosmicznym honorze i kosmicznym życiu w ogóle. W przerwach tyrad trykają się, walcząc o kosmiczną sukcesje w kosmicznym królestwie... Krótko mówiąc, jeśli ktokolwiek ma ten ambaras wyreżyserować tak, żeby całość miała przynajmniej jedną rękę i nogę, to zrobi to właśnie pan, który na wzniosych tyradach zjadł zęby. Godne wielkiego podziwu jest to, że branaghowskie, szekspirowskie podejście do komiksu jakimś cudem daje radę. Jak dla mnie (chociaż może nadinterpretuję -  zsiadły mózg bardzo temu sprzyja), klucz do sukcesu leży w tym, że Branagh najsampierw obrał thorową historię z fantastyczno-sajns-fikszynowo-komiksowej skórki i zakorzenienił ją w konkretnych ludzkich emocjach. Dopiero uklepawszy tę warstwę, pozwolił sobie nałożyć na nią skorupę komiksowych realiów. I nie chodzi broń boże o to, że w ten sposób wciągnął powierzoną mu lekko durnowatą historyjkę na poziom szekspirowski (BO TO W KOŃCU LEKKO DURNOWATA HISTORYJKA O KOSMO-WIKINGACH). Po prostu znalazł punkty zaczepienia dla aktorów, pogłębiając każdą postać na tyle, żeby przestała być kartonowym szablonem. 

          A propos szablonów. Film wprawił mnie swoją estetyką w histerię, ale tę z gatunku miłych. Czyny Graficzne, ktore są tu popełniane stanowią otwartą herezję wobec szarawej, pseudorealistycznej estetytyki Transformersów i innych pokrak. Poprawność wizualna wyraźnie zwisała art dajrektorowi dorodnym kalafiorem. Design każdego elementu - od scenografii do hełmów - jest kolorowy, niepraktyczny, nierealistyczny i ABSLOLUTNIE FANTASTYCZNY. It takes balls, my friends - it takes humungous balls, żeby w dzisiejszych czasach zrobić film, który wygląda jak coś ze złotej ery śmieciowego SF lat 60‘tych!

        I zanim ktoś rzuci we mnie zgniłym jajem - nie, Thor to nie żadne arcydzieło. To rozrywkowy film wakacyjny, z miłym przesłaniem dla młodzieży, nie urągający inteligencji ludzi, którzy młodzieżą jakiś czas temu być przestali. Co prawda smuci mnie  pan-hamerykańska tradycja narracyjna, głosząca, że, jeśli w fabule pojawia się dwóch braci, i jeden jest wyraźnie bardziej inteligentny niż drugi, to nieodwołalnie ten inteligentniejszy zgorzknieje i stanie się złoczyńcą, zaś ten głupszy, nawet jeśli jest dupiszonem to równie nieodwołalnie z dupiszonowatości wyrośnie i zostanie herosem.  (A ja nic nie poradzę iż moja sympatia zawsze będzie po stroie tych inteligentniejszych...)

Bottomline: ze wszech miar pochwalam Thora.  (WHAT DO YOU MEAN NOBODY CARES?!). Oślepiona szałem entuzjazmu wobec adaptacji komiksowych, przyszłym tygodniu wybieram się na X-Men: First Class. Małż jest przerażony.

Aha! Pan Majus z wygnania donosi, że też “woli tych inteligentniejszych”, w związku z czem najbardziej podobali  mu się Tom Hiddleston (Loki) i Idris Elba (Heimdall). Pan Majus marzy o spin-offie seri w którym ta dwójka tworzy nieszczęśliwy, dysfunkcjonalny lecz bardzo cieszący oko związek.

PS. Aha, dla tych, którzy w ogóle filmem Thor nie są zainteresowani, lec bohatersko dotarli do końca notki: ja w Messerschmittcie:

Czesem Długa Noga okazuje się za długa...