Let them eat cake!

...czyli Hinamatsuri po polsku.

       Czy mogę zainteresować Was tym, co najbardziej lubię w japoskich świętach? Otóz, 90% z nich stanowi jedynie pretekst, żeby pożreć jakiś specjalny, zupełnie wyjątkowy  rodzaj pokarmu. Co prawda większość tych specjałów można nabyć na codzień, ale zjedzenie ich we “właściwy” dzień, ma dużo większy ciężar gatunkowy (oraz ekonomiczny, zwłaszcza dla sklepów, które na każde święto przygotowują oddzielny dział “świątecznych” sushi/ciastek/napojów etc.)... Wyobraźcie sobie: gdyby w Polsce Tłusty Czwartek nie wypadał raz do roku, lecz raz w miesiącu i za każdym razem dotyczył innego pysznościowego produktu!

        Najświeższą okazja do kulinarnej rozpusty zdarzyła się wczoraj. Trzeciego marca obchodzi się bowiem w Japonii  tzw. Hinamatsuri (雛祭り). Jeśli pilnie śledzicie bloga, to jest szansa, że rozpoznajecie końcówkę ‘matsuri’ jako sufiks, oznaczający z grubsza właśnie ‘święto’ albo ‘festiwal’. Czymże jednak jest tajemnicze “hina”?

O, właśnie tym.

        Hina-ningyō, czyli laleczki hina (雛人形) to dość kosztowne modele, przedstawiające postaci japońskich dworzan z epoki Heian (794-1185), na czele z Cesarzem i Cesarzową. Małe dzieła sztuki są tradycyjnym podarunkiem dla dziewczynek i każda żółta kobietka ma ich niewielką kolekcję. Kolekcja owa spokojnie spędza cały rok w szafie, aż do połowy lutego, kiedy w każdym domu, zamieszkałym przez niezamężną Japonkę, wystawia się ją (KOLEKCJĘ NIE DZIEWCZYNKĘ) na widok publiczny.

Oczywiście zestawy lalek różnią się rozmiarem. Od całkiem maleńkich...

...do nieco większych.

         Chociaż laleczki stoją na widoku przez kilka tygodni, właściwe ich święto przypada właśnie na trzeciego marca, gdy rodziny modlą się o pomyślność i zdrowy rozwój latorośli płci pięknej. 

Specjalna, tematyczna ekspozycja “hinamatsurowa” w sąsiadującej, raczej ekskluzywnej cukierni na Komagome.

          W naszym domu nie ma na razie żadnych małych dziewczynek, jedyny potomek, którego zdrowy rozwój moglibyśmy celebrować, to dziecko Ani i Kuby (a ono i tak okazało się chłopcem*). Zamiast prawdziwych lalek postawiliśmy więc na konfekcję:

Tak, tak, głowę też można zjeść. Głowa jest wręcz NAJSMACZNIEJSZA.

Also - Cesarz ma na czaszce zieloną kupę. Nie wiem co mam o tym myśleć. 

Poza Jadalnym Imperatorem nabyliśmy też drogą kupna inne 'hinamatsurowe' specjały. Bardzo chciałabym wiedzieć jak się nazywają (japoniści, any help?) bo w sklepie mogłam tylko poinstruować panią ekspedientkę “jedno zielone, jedno zawiniętę i tę różową kulkę”.

Jak to w Japonii, najsmaczniejsze okazało się to, co wyglądało najmniej zachęcająco. Ryżowe mochi z nadzieniem ze słodkiej fasolki. Pozostałe dwa placuchy też były w porządku, chociaż zawinięcie ich miłej, ryżowo-fasolkowej słodkości w SŁONY liść sakury to technika kulinarna poza moją wrażliwością...

Cóż, może i bez pączków, ale Tłusty Czwartek obchodziliśmy jak widać dostatecznie tłusto!

*/ Bez obaw. Będziemy o pomyślność Jasia prosić piątego maja, kiedy to przypada “chłopięcy” odpowiednik hinamatsuri.

Czytam: David Miyahara - Kabukumon, tom 4. Uwielbiam Kabukumona! To jedna z tych cudownych mang, które wypełnają pozytywistyczną misję “bawiąc, uczyć”. Historia kręci się wokół współczesnych aktorów kabuki, ich życia prywatnego oraz scenicznego. Jest pięknie narysowana, a że scenariusz napisał Miyahara (sam były tancerz), zawiera także niemożliwe ilości wiedzy na temat tekstów, technik i zakulisowych rozgrywek.

Słucham: Diary of Dreams - Psycho-Logic. Uo Boziu, właśnie znalazłam na youtube fan-made-anime-montaż do tego kawałka. Niniejszym oficjalnie można znaleźć montaże anime do KAŻDEJ, nieważne jak nieprzystającej muzyki.

Dokonania: Urząd imigracyjny wreszcie przysłał Ślubnemu papiery, zezwalające na pobyt w Japonii i bycie moim utrzymankiem. Do tego plotki głoszą, że dostaniemy mieszkanie na Odaibie. Wnioski: to na pewno jakaś pułapka, bo przecież niemżliwe, żeby żółta maszyna urzędnicza łyknęła wszystkie nasze podania tak łatwo. 

Fun Fact: W większości domów japońskich “wystawy” z lalkami hina stoją od połowy lutego. Dzień ich ułożenia nie ma wielkiego znaczenia, za to kluczowe jest, żeby zaraz po trzecim marca lalki zlikwidować. Inaczej naszą córkę czeka późne małżeństwo, najstraszniejsza możliwa japońska horror story!

PS.

12.07.2011, OH THE HYPE!!!