Walentrauma

Z pewnym poślizgiem czasowym, lecz oto odnalazłam wreszcie walentynkową kartkę, która idealnie oddaje naturę mego małżeństwa!

 (Pobrana stąd)

***

            Och, Walentynki!

W jakimż to  tonie mam o was pisać?

Niby hip i cool byłaby notka w stylu wzgardliwym

ale z drugiej strony...

może lepiej zaćwierkać słodko na rzecz miłości?

Hm, najlepiej pewnie byłoby nie pisać wcale – lecz wtedy znika jakakolwiek okazja do blognotki... a do braku blognotki, wobec czytających mię milionów, nie można przecież dopuścić! Zatem pozwólcie, że zaprezentuję Wam: me Walentynki w Japonii.

***

Tak się bowiem składa, ze tutejsze obchody tzw. „święta zakochanych” mogą stanowić przeżycie równie traumatyczne co w Polsce. Konkretne zwyczaje znacznie się jednak różnią.  W Żółtym Kraju tradycją jest np. że to panie w ten szczególny dzień obdarowują panów (i to nie panów mężów czy chłopaków lecz WSZYSTKICH PANÓW W PROMIENIU 100 KM)* czekoladkami. Najpiękniejsze, najbardziej wypimpowane (ba! czasem własnoręcznie robione) słodycze trafiają oczywiście do tego Jedynego – resztę najłatwiej kupic taśmowo w delikatesach. Dlatego, od połowy stycznia z każdej wystawy sklepowej w Tokio wylewają się POTOKI WYSOKOKALORYCZNYCH PYSZNOŚCI. Wygląda to jak wnętrze fabryki Willy’ego Wonki.... Zaprawdę trudno utrzymać w mocy postanowienie o diecie.

*/ Oczywiście przesadzam. Jeśli jeszcze się Państwo nie zorientowali, na tym blogu często pojawiają się hiperbolizacje i kłamstwa, proszę zatem nie powoływać się na niego w swojej ewentualnej robocie antropologicznej.

               Naturalnie, my z Małżem także obchodziliśmy czternasty lutego. Poza świętowaniem premiery dema Mass Effect 3 (to tylko ja) celebrowaliśmy naszą miłosć za pomocą:

a/  flaszki białego lokalnego wina (chcieliśmy wspomóc żółtą gospodarkę, ale napój, mimo wcale wysokiej ceny, tak zionął siarą, że dla bezpieczeństwa na przyszłość zarzucamy eksperymenty z wszelkimi japońskimi winnymi szczepami).

b/ paczki truskawek (bardzo nieekologicznych, przywiezionych ani chybi wysokospalinowym samolotem gdzieś z Chile)

d/ FILMU O ZOMBIE. Bo nic tak nie mówi „Kocham Cię”  jak „Blaaaaaaaaaaaarghhhhh..”

               

***

PS. Także z okazji Walentynek, chciałabym zdementować plotkę, według której rzekomo już dwa razy wysiadłam z metra o stację później niż należało, tylko po to by napawać się urokiem pornograficznych ust Michaela Pitta (wyeksponowanych na billboardach kampanii, którymi obklejony jest sklep firmowy Prady na Ginzie.)

              

- Ach Michaelu, czy będziesz mą Walentynką?

- Hooka’ please...!

Czytam: Nadal Feminism in Modern Japan. Chociaż w tym tygodniu, wstyd przyznać nie przewróciłam jeszcze ani jednej strony.... By jednak udowodnić, że sprawa kobiet nadal jest mi bliska – odpowiedź na odwieczne pytanie: ZA JAKIEGO TYPU FEMINISTKĘ SIĘ UWAŻAM?

Nie wiem co to jest. Znalazłam to w internetsach i jestem zachwycona.

Słucham: Nachtmahr – Can you feel the beat. Oj, bo rozważam, czy nie jechać do Berlina na E-tropolis. Główną gwiazdą festiwalu jest jednak Nachtmahr, więc próbuję się z nim zaprzyjaźnić. Trudna to misja, albowiem Nachtmahr jest KOSZMARNY. Stanowi idealne mięso armatnie do wyśmiewania dla Małża, który określa tę muzykę mianem „Essen Sie bitte meine Sheisse”.

Dokonania: Jakiś tydzień temu blog przekroczył 40.000 kliknięć, za co bardzo klikaczom (umyślnym oraz przypadkowym) dziękuję. Szczególnie rozczula mnie zaskakująca liczba tych, którzy (wg. google analytics) trafili tu w poszukiwaniu „lalek z cycami” albo „lasek w lateksie” (po dwa tuziny kliknięć każde!) oraz Andrew Scotta (macie Państwo znakomity gust!)

Fun Fact: Katio W., jeśli tu zaglądasz będziesz na pewno rozbawiona tym, że od kwietnia planuję zapisać się na Tribal Fusion! (Przydałoby mi się troszkę tych Waszych izolacji...)

Last but not least:  ponieważ zaczęłam od Walentynki dla Małża, pozwólcie, że skończę na Walentynce dla Was, drodzy Czytelnicy!