I’m not a dwarf. I’m a girl!*

Ponieważ w niedzielę przylecieli nasi znajomi z Polski, dzień wcześniej świętowaliśmy ostatni wieczór tzw. ‘wolnej chaty’. Z tej okazji przemieniłam się w swe alter-ego z czasów późnego liceum: pana Majusa, drobnego żulka z Mistrzejowic.

Dzisiaj na Długiej Nodze coś, co zdarza się równie często jak całkowite zaćmienie słońca: PRZEPIS KULINARNY. Jak wiadomo, ja sama nie gotuję nic, poza wodą na herbatę, ta wspaniałą receptura nie jest zatem dziełem moim, lecz obcym. Na wspaniałe kuleczki serowo-śliwkowo-rybne (zwane także: COŚ JAK RAFAELLO TYLKO Z MIĘSA) natrafiliśmy na przyjęciu, na które zaprosił nas Pomocny Amerykanin, mój dawny znajomy, tydzień temu niespodziewanie wyłonion z otchłani czasu. 

Gotowy produkt wygląda tak, jak te okrąglaczki na obrazku i zaprowadzi Was do kulinarnej nirwany.

MIĘSNE PRALINY:

Składniki:

- serek, zwany serkiem Philadelphia

- suszone śliwki (koniecznie drylowane, lecz czy są w ogóle jakieś inne?)

- orzechy włoskie (w ilości proporcjonalnej do ilości śliwek)

- wędzony łosoś lub szynka parmeńska

- opcjonalnie: glony nori

Obróbka:

1.  Nadziać śliwki orzechami (najlepiej wykorzystać dziury po drylowaniu)

 2. Na kawałku przezroczystej folii rozciapciać ok. 2 łyżki stołowe serka P.

 3. Na plaskaczu z serka ułożyć śliwkę

4.   Zwijając folię, stworzyć kulkę w której środku będzie śliwka, zaś na zewnątrz serek. Pozbyć się folii. FOLII NIE ZJADAMY

 5. Na kolejnym kawałku folii rozłożyć płat łososia/szynki p.

 6. Na szynce położyć kulkę z serka, z zamkniętą wewnątrz śliwką.

7. Powtórzyć operację zawijania tworząc NAD-KULĘ – zawierającą po kolei, od zewnątrz, warstwy: łososia/szynki, serka P., śliwki i orzecha. Pamiętać żeby po skończonej procediurze zdjąć folię.

8.       8 (dla ambitnych) Przyozdobić skorupę kulki wycinankami z glonów nori, np. tworząc haloweenowe dynie, napisy, obrazki lub whatnot

Gwarantuję, że na dowolnym przyjęciu powalicie tym wszystkich na kolana. Jest to danie jednocześnie słone, słodkie, miękkie i twarde.  Yum!

---

*/ jeśli rozpoznajecie ten tytuł, wiecie już, co oglądamy z okazji świąt na zajęciach profesora Wilsona. ¾ studentów w grupie nigdy nie widziało tego filmu, ani nie czytało książki na której podstawie powstał. Czasem przez natłok ajfonów, laptopów i ubrań z Zary w sali wykładowej, łatwo zapomnieć, że nawet globalna wioska nie wszędzie jeszcze rozpościera swe macki.

Czytam: Schoolgirl Osamu Dazaia. Naprawdę powinnam to czytać w oryginale, ale ponieważ siedzę nad książkami do doktoratu i na widok znaków dostaję spazmów, zdecydowałam się na wersję angielską.

Słucham: Mika Blame it on the Girls.  Toż to ultimate piosenka do wspaniałego programu tańca na rurze!

Dokonania: -

Fun Fact: Moje świeże zainteresowanie biegami, siłownią i pole dance skutkuje tym, iż zmuszona jestem mocno zaktualizować swoją garderobę (czytaj: wprowadzić do niej rzeczy choć szczątkowo wygodne). Jestem zatem w nieustającym poszukiwaniu np. bawełnianych tank topów z fajnymi nadrukami. Ostatnio znalazłąm ten, miło przemawiający do mojej miłości wobec Sherlocka BBC.

Już prawie kliknęam w internet, by złożyć zamówienie, gdy nagle zdałam sobie sprawę, że ten napis może być przez postronnego obserwatora odczytany nie jako godne pochwał wspieranie Sherlocka i Jamesa lecz... próba shippowania House’a z Willsonem O_O THE HORROR

(jeśli zrozumieliście coś z powyższego akapitu, prawdopodobnie jesteście kobietą w wieku 15-30 lat i spędzacie zbyt wiele czasu na tumblerze)

PS. Ze specjalną dedykacją dla Wiernego komcionauty Zuckera:

Wraz z targami moto zawitały na naszą wyspę różne cuda...